UNUTAMA BENİ

Esmeray’ın ardından…

“Her sabah nazar boncuğuna bakıyor, ‘bugün bana birşey olmayacak yaşayacağım’ diyordum çocukça bir hisle kendi kendime... (...) ve saat üçte “yeşil” işaret fişeği ve telsizden “kuzu” kodu ile günlerdir beklediğimiz Lapta taarruzu emri geldi. Aynı günün gecesinde Bayrak Radyosu’ndan parazitli de olsa ilk defa Esmeray’ı dinlemiştim...”

Ağustos 1974’ün beşinci gecesi Girne Beşparmak dağlarının Hristotosimma tepesindeki muharebe ileri karakolunda, bize kuş uçuşu beş yüz metre mesafedeki Rum Milli Muhafız Ordusu mevzilerinin karşısında ateşkesin getireceği sonuçları bekliyorduk.

Bulunduğum çukura gelen bölük komutanım Üsteğmen Muhsin Ergene, müziği sevdiğimi de bildiğinden “Mesut sen İtalya’da iken bu parça çok meşhur oldu... Bak dinle...” deyip cızırtıyla çalan küçük transistorlu radyoyu uzattı...

Hala dumanları tüten tamamen yanmış çıplak tepede, parıldayan mehtabın altında Kıbrıs Bayrak Radyosu’ndan gelen, parazitli de olsa, insanın ruhunun içine işleyen buğulu bir sesi dinlemeye başladık...

“Unutma – Unutama beni” ve Esmeray’la tanışmam bu koşullarda oldu. Muhsin Kaptan mevziin üstüne bir battaniye örttü ve bir sigara yaktı...

Şarkı bittiğinde ikimiz de fazla bir şey konuşmadık... Boğazımda bir düğüm, kulaklarımda Esmeray’ın sesi, unutamayacaklarımı düşünerek sabahı beklemeye başladım.

İşte tam o sırada, sevdiğim kızın İtalya’dan gelip harekata katılmak üzere İstanbul’dan ayrılırken “uğur getirsin” diye verdiği ve yara bandı ile künyemin üstüne sarıp yapıştırdığım nazar boncuğunun yerinde olmadığını gördüm.

Oysa her sabah nazar boncuğuna bakıyor “bugün bana bir şey olmayacak, yaşayacağım” diyordum çocukça bir hisle kendi kendime...

...Ve saat üçte “yeşil” işaret fişeği ve telsizden “kuzu” kodu ile günlerdir beklediğimiz Lapta taarruzu emri geldi.

Esmeray’ın gizemli, buğulu sesi yerini silah tarrakalarına bıraktı. Taarruz sırasında ise tam önümden hareket eden Fethiyeli Onbaşı Osman Dağlı, düşman otomatik tüfeği ile biçildi. O şehit oldu... ben kurtuldum...

Aradan yıllar geçti. Ne o geceyi, ne o günü ve ne de Esmeray’ı hiç unutmadım... Esmeray’la karşılaşıp bu duygularımı anlatma fırsatım olmadı. Kıbrıs’a çok “sanatçı” geldi gitti ama Esmeray’ı ben hiç yakalayamadım.

Oysa profesyonel askerliğim süresince her moral gecesinde ve dinlenme saatlerinde devre hoparlörlerinden duyulan parçaları ile Esmeray hep bizlerin yanında oldu.

Kışlalarda tezkere bekleyen Mehmetçik’lerin gönlündeki sevgiyle anıldı hep Esmeray...

Toprağa verildiği gece ana haberleri sunduğum KKTC Genç TV’de bu küçük öyküyü anlattım gözlerim dolarak ve haberleri “Güle Güle Esmeray” diyerek onun “Unutama Beni”siyle kapattım...

İçimde 28 yıl ödenememiş bir borcun sızısı var... Onu çok özleyeceğim... Galiba “nazar boncuğu’ asıl şimdi kayboldu...”

(Mesut Günsev – Nokta Dergisi 12 Nisan 2002)