UMUTSUZLUĞUN PANZEHİRİ…

“ Bu gün Pazar “ diye başlayan her cümlede, aklıma Nazım Hikmetin şiiri gelir. Türkiye’de, komünist suçlamasıyla hapiste yattığı yıllarda yazdığı o müthiş şiiri: “Bu gün Pazar, Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar, Ve ben ömrümde ilk defa, Gökyüzünün bu kadar benden uzak, Bu kadar mavi Bu kadar geniş olduğuna şaşarak, kımıldamadan durdum. Ve saygı ile toprağa oturdum…” Böyle devam edip gider bu şiir. Bu şiiri ezberinden bilmeyenler veya hiç duymayanlar, hemen şimdi araştırsınlar ve mümkünse ezberlesinler. Sıkıntılı günlerin, çıkmazların panzehiridir bazen mırıldandığınız bir şiir! Öfkeniz yatışır, isyanlarınızı içinize atarsınız… Bir ideal yüzünden, suçsuz yere hapislerde çürüyen insanları düşününce, sizin dertlerinizin ne kadar önemsiz olduğunu anlar, boş verirsiniz her şeye! Bu gün Pazar, Bu gün size yazacak hiç bir şeyim yok! Ne dağlar, kırlar, ağaçlar umurumda, Ne de, bir kemanın en ince telinden çıkarcasına nağmelenen sığırcık kuşlarının ötüşleri… Nergisler suyu gördü ya, Utanmasalar çığlık atıp gözüme sokulacaklar. Bu gün onlar bile umurumda değil! Ya o terbiyesiz gavcar mantarları… Çalının dışına uzatma başını ve gülümseme bana, çünkü umurumda değilsin. Ha varsın ha yoksun bu dünyada! Unutma, bu gün Pazar! Birazdan yağmur yağacak her halde. Yağsın, umurumda değil! Yağmazsa da bana ne! Bu gün size yazacak hiçbir şeyim yok! Çünkü bu gün Pazar, Ve ben bu gün, bu toprağa saygı ile oturmayanları düşündüm. Bu topraklardan utanmayanları düşündüm! Ne utananlar, ne de utanmayanlar… Üstüme gelmeyin, Bu gün hiçbir şey umurumda değil…