KAÇ KİŞİYİZ TEK BAŞINA

“Ben ne yapabilirim ki tek başıma” bir kaçış cümlesi mi yoksa öğrenilmiş çaresizlik mi? Büyük şehirde yaşayanlar bilir; trafiğin en yoğun olduğu yerde karşıdan karşıya geçmek için insan yığını oluşur. Herkes ben tek başıma ne yapabilirim ki düşüncesiyle ilk adımı atacak kahramanı bekler. İlk adım atıldıktan sonra herkes akın akın takip eder. Hedef karşıya geçmektir ve kimse kendisinden kat kat büyük olan trafiği düşünmez. Çünkü kendisi gibi tek başına bir birini tanımayan ama aynı hedefte birleşen bir çok insan bir araya gelmiş, kocaman bir GÜÇ oluşturmuştur ve korkunç trafiği durdurmuştur. İlk adımı biz atmayız çünkü çocukluğumuzdan itibaren hep birileri bizim için bir şeyler yapmıştır….. Bazen de “çaresizlik”, ayıpla, günahla, yasakla ya da şiddetle öğretilir bize. Yaşadığımız olayları kendimize has sanırız ve olayı bizden büyük görüp çaresiz kaldığımızı düşünürüz. Milyonlarca dayak yiyen kadın gibi ya da “Hükümet”ler tarafından alınan yanlış kararlara maruz bırakılan her bir birey gibi. Kimi korkusundan ,kimi utancından kimisi ise duyarsızlığından sessiz kalır. Ama sebep ne olursa olsun sessiz kaldığı müddetçe tek başınadır. Oysa her bir bireyin çıkardığı ufacık bir ses, bir araya gelince çığlığa dönüşüverir… Hani hep denir ya “Büyük balık küçük balığı yutar “diye; küçük balık tek başınalığı seçerse tabi ki yok olmaya mahkumdur. “Var olmak”, “hayatta kalabilmek” ya da “ayakta durabilmek”, küçük ya da büyük yaratılmakla ilgili değil. Yalnız ve sessiz bir yaşam yerine, küçük de olsa, bir araya gelerek inançla mücadele GÜCÜ nü yaratabilmekle ilgilidir. Biz kendi adımıza tek başına kalmayı seçebiliriz ama bu suskunluğun yaratacağı yok oluşu çocuklarımıza yaşatma hakkına ne kadar sahibiz?. Bu gün vicdanlarımız bize hesap sormasa da gelecek nesiller bunun hesabını sormayacak mı? “BEN” tek başımayım çaresizim… “SEN” de tek başınasın çaresizsin … Ama bir gün, “BİZ” olmayı öğrenebilirsek, işte o gün, tek başınalıktan kurtulup ; “Çaresiz” değil çarenin BİZ olduğunu göreceğiz… İşte o gün çocuklarımıza; “güzel günler göreceğiz, inanın çocuklar, inanın” diyebileceğiz. Güzel günler görebilmek için, “biz” olmanın umudu ile, Ataol Behramoğlu’nun güzel dizeleri ile baş başa bırakmak isterim sizi. “ben, tek başıma ne yapabilirim diye düşündü biri ve hiçbir şey yapmamaya karar verdi. ben tek başına ne yapabilirim... diye düşündü bir öteki ve yalnızlığının kuytuluğuna çekildi. ben tek başına ne yapabilirim diye düşündü bir üçüncü ve tek başına düşünmeyi sürdürdü ben tek başına ne yapabilirim diye düşündü yüzbinler ve tek başınalıklarını sürdürdüler ben tek başına ne yapabilirim diye düşündü milyonlar milyonlarcaydılar ve tek başınaydılar bu arada birileri onlar adına karar vermekteydi tek başına olduklarını sananlar topluca ortadan kaldırıldılar…”