‘HAYATIMIZI KOLAYLAŞTIRIN!’

Toplumda karşılaştıkları engellerin yanı sıra, engelli çocuklarını maddi sıkıntılar içerisinde yetiştirmeye çalışan aileler, devletten destek bekliyor.

 ‘Hayatımızı kolaylaştırın!’

Ülkenin dört bir yanında yaşayan yaklaşık 350 engelli çocuk, ‘Engelliler Haftası’ dolayısıyla düzenlenen organizasyonda bir araya geldiler. Birlikte yemek yiyerek, eğlenen çocuklar, müzikler eşliğinde dans edip, oynadılar.

Organizasyona çocuklarıyla katılan aileler de, engelli çocuk yetiştirmenin zorluklarını ve sıkıntıları gazetemize anlattılar. Aileler, Sosyal Hizmetler Dairesi tarafından verilen 750 TL maaşın yetersiz olduğunu belirttiler.

Engelli çocukların aileleri tekerlekli sandalyeler ile kullanmak zorunda oldukları kaldırımların araçlar tarafından işgal edilmesi nedeniyle yaşadıkları zorluklara da dikkat çektiler.    

Rana SARRO

Ülkenin dört bir yanında yaşayan engelli çocuklar, ‘Engelliler Haftası’ dolayısıyla düzenlenen organizasyonda bir araya geldiler.Organizasyona öğretmenleri tarafından getirilen çocukların yanı sıra, birçok engelli çocuk da yemeğe aileleriyle katıldı. 350 engelli çocuğun buluştuğu organizasyonda, engelli aileleri Detay’a konuştu.

Engelli çocuk bakımının zorluklarını anlatan aileler, engelli olan çocukları için Sosyal Hizmetler Dairesi tarafından verilen 750 TL maaşın yetersiz kaldığını da belirttiler.

Engelli çocuğunun bakımı nedeniyle çalışamadığını da anlatan aileler, çocuğa verilen maaşın yanı sıra, engelli çocuk annelerine de maaş verilmesi gerekliliğini dile getirdiler.

Ayrıca, tekerlekli sandalyeler ile kullanmak zorunda oldukları kaldırımlarınaraçlar tarafından işgal edilmesi nedeniyle, yaşadıkları zorlukları da anlatan aileler, yollardaki rampa eksikliğine de dikkat çektiler.

****

Engellilerin aileleri ne dedi?

Zeycan Ante: Maaş çok yetersiz!

“Benim çocuğum 9 yaşında. Zümrütköy’de oturuyoruz. Engelli çocuklar aileleri tarafından çok zor şartlarda yetiştiriliyorlar. Devletin yardım etmesi gerekiyor. Okullarımız yeterli değildir. Okulda, fizik haftanın bir günü veriliyor. Hâlbuki çocuklarımızın her gün fizik görmesi gerekiyor. Okulun dil eğitiminde de yeterli olmadığını düşünüyorum. Sosyal Hizmetler, çocuğuma 750 TL bir maaş veriyor. Maaş yetersizdir. Çünkü çocuğumu haftanın 5 günü evden okula götürüyorum ve uzak yerden geldiğimiz için, verilen o maaş neredeyse mazot parasına gidiyor. Sosyal Yardım maaşı ile geçinen engelli aileler var. Dolayısıyla, bu maaş çok yetersiz, en azından bir asgari ücret olsun. Hepimiz engelli adayıyız, yarın ne olacağımız bilemeyiz. Engelli çocuğu olan aile için hayat çok zordur. Dolayısıyla devletin ilgilenmesini istiyoruz. Aslında engelli aileleri de birlik olmalıdır.”

Sevgi Say: Annelere bir maaş verilmeli!

“Lefkoşa’da kalıyoruz. 17 yaşında engelli oğlum var. Aile boyu biz engelliyiz. Çevreden engelliyiz, 24 saat evde kapalıyız. Ben yediririm, ben içiririm, ben tuvalete oturttururum. Ne söyleyebilirim. Biz anneler çalışamadığımız için, devletin bizlere maaş imkânı sunması lazım. Bırakın benim çalışamamamı, oğlumu tek başıma kaldıramadığım için eşim dahi çalışamıyor. Çocuğumuzun bir isteğini karşılayamadıktan sonra, annelikten, babalıktan da usandık.”

Nuray Dilek: Rampa ve kaldırım sorunu!

“En büyük sorunumuz, çocuğumla yolda yürürken, kaldırımlarda park edilmiş araçlar olmasıdır. Bu konuda çok dertliyim. Hastaneye giderken özellikle bu sorunu yaşıyoruz. Kaldırımlardaki araçların yanısıra, kaldırımların bozuk olması, özellikle Devlet Hastanesi kaldırımlarının bozuk olması, yeterli rampa olmaması bizim için en büyük sıkıntıdır.”

“Kıbrıs’ın en mutlu annesiyim”

“Çocuğumla çok mutluyum, çok huzurluyum. Allah’ım iyi ki onu bana vermiş. Laf olsun diye söylemiyorum, gerçekten öyle. Hiçbir şey bana engel değildir. Kıbrıs’ın en mutlu annesiyim. Benim çocuğum olmuyordu, tam 11 yıl sonra çocuğumuz oldu. Çocuğumuzu doktora götürdüğümüzde, ‘sizin çocuğunuz çok mutlu, çok neşeli, hayatından çok memnun’ diyor.”

“Çocuğumu hergün okula götürüp getiriyorum”

“Her gün çocuğumu Sadrazamköy’den Lefkoşa’ya okuluna getiriyorum. Günde 30 TL yol parası ödüyorum. Yol kirasının yarısını devlet bize karşılıyor. Devletten istersen, yardım alabiliyorsun, dolayısıyla istemeyi bileceksin, oturup beklemeyeceksin. Bazı ilaçları da devlet karşılıyor.”

“Bir bakım evimiz yok…”

“O’nun annesi var. Ben ona, el olurum, kol olurum, göz olurum, ayak olurum. Bize hiçbirşey engel olmaz. Yeter ki insanlar engel olmasın. Tek sıkıntım, bana bir şey olursa, ona kim bakabilir, hiç kimse… Ben onu kimseye bırakamam, emanet edemem. Çünkü ülkemizde, bir bakım evimiz yok.”