GÜLE GÜLE FOTOĞRAFIN BÜYÜK USTASI ARA GÜLER

Geçtiğimiz hafta Türk ve dünya fotoğrafının büyük ustası Ara Güler i kaybettik..Al bayrağa sarılı cenazesi yüzlerce seveninin tam da ona yakışır bir  merasimle doğduğu ,büyüdüğü ,yaşadığı  İstanbul Beyoğlu Galatasaray ‘da bulunan  doğumunda da vaftiz olduğu Ermeni Kilisesinde  yapılan törenden sonra toprağa verildi…

Büyük ustanın 90 lı yılların başında Kıbrıs’ ta yaptığı çekim çalışmalarında tanışmış ve çantasını taşıma onuruna erişmiştim..Daha sonra imzalayarak bana gönderdiği siyah beyaz efsane İstanbul fotoğraflarından biri kütüphanemde özgün yerinde hep asılı kalacaktır..

Ustanın cenazesine katılan babasının  memleketi Şebinkarahisarlı hemşerileri bir avuç toprağı ve karayemişleri de beraberlerinde getirmişlerdi..O öyküyü de kendi ağzından alıntıladım….

“Güle, güle büyük usta ,nur içinde yat” derken ...Sözü gene ustaya bırakalım:

“Ara Güler anlatıyor:

BABAMIN TABUTUNDAKİ  KARAYEMİŞLER

“Bir gün babam, ‘Dünyanın her yerine gidiyorsun, babanın köyünü merak etmiyor musun’ dedi.

‘Hadi gidelim’ dedim. Vapura binip Giresun’a gittik. Giresun’dan Şebinkarahisar’a taksi tuttuk. Oradan Yaycı köyüne gittik. Babam doğduğu evi aradı, bulamadı. Kiliseyi aradı, bulamadı. Mezarlığı tarla yapmışlar.

Çocukken yüzünü yıkadığı üç gözlü bir çeşme vardı, o kalmış. Oraya götürdüler, yüzünü yıkadı.

‘Çocukken anam beni dövenin üzerine koyar, dolaştırırdı’ dedi. Hemen köylüler döven kurdu, babamı da içine koydular, döndü. Ben de fotoğraf çektim. Baktım, babam ağlıyor. Altı yaşında bıraktığı köyüne benimle beraber dönünce çocukluğu aklına gelmiş.

Sonra Sivas’a dönmek için araba tuttuk. Yolda giderken ‘Ah, unuttum’ dedi:

‘Buranın karayemişleri meşhurdur. Anam beni İstanbul’a mektebe gönderirken yanıma torba içinde yemişler vermişti, onları yiyerek gelmiştim. Benim memleket sevgim, yemişle başlar. Geri dönüp alalım.’

‘Baba, gözünü seveyim… 100 kilometre yol geldik. Şimdi yemiş için 100 kilometre geri gideceğiz, 100 kilometre tekrar bu tarafa geleceğiz, sabah olacak. Başka sefer alırsın’ dedim.

İstanbul’a döndük.”
“Babam dört ay sonra öldü. Meğer derdi, oğlunun onu köyüne götürmesiymiş.

Cenazeye gideceğimiz gün evin kapısı çaldı.
‘Kimsiniz’ dedim.
‘Dacat Güler’i arıyoruz’ dediler.
‘Dacat Güler’i kaybettik, şimdi cenazeye gidiyoruz, isterseniz siz de gelin’ dedim.
Meğer gelenler, köyde bizi gezdiren köylülermiş.

‘Siz de gelin cenazeye’ dedim. Yanlarında da bir sandık vardı. Baktım; karayemiş getirmişler. Babamın almak istediği, hasretini çektiği karayemişler… Çocukluğunda yediği, kokusunu aldığı, kendi memleketinin yemişleri…”

“Hepsini ceplerime doldurdum, ceplerim şişti. Öyle gittim cenazeye…
Tam babamı toprağa koyacaklar, ‘Açsanıza tabutu’ dedim,
‘Olmaz, dine aykırıdır’ dediler.
‘Siz açın, bir şey koyacağım’ dedim.

Açtılar. Döktüm yemişleri… Babamı çocukluğunun yemişleriyle birlikte gönderdim öteki dünyaya… Şişli mezarlığında yatıyor şimdi…”