Kriz zamanlarında bir halkı yönetmek insanüstü bir çaba gerektirir. Bu çaba olmasaydı değişim olanaksız olurdu. Devrimci Küba halkının kendisini temsil etmek üzere seçtiği 1000'den fazla delegenin olduğu böyle bir toplantıda olmak herkes için hayat boyu kazandığı en büyük onurdur. Kendi bilincimizin bir ürünü olan devrimcilik ayrıcalığını da buna eklemek gerekir.

Neden sosyalist oldum, daha doğrusu neden komünist oldum? Bu sözcük tarih boyunca yoksulları, iş, beceri ve yaşam enerjisi sağlayan tüm kaynaklardan yoksun bırakılmışları sömürenlerce çarpıtılmış ve karalanmıştır. İnsanoğlunun içinde yaşadığı bu çelişkiyi sizlere anlatmam gerekmediğini biliyorum, belki bazı dinleyiciler için.

Daha iyi anlaşılabilmek için basit konuşurum, bilgisiz, kör ya da aşırı uçlarda değilim; ideolojimi ekonomi çalışarak da  kazanmadım. Hukuk ve siyasal bilimler okurken bu konunun önemli bir yeri olmasına rağmen eğitecek bir öğretmenim de olmadı. 20'li yaşlarımda (spora ve dağcılığa merak sardığım yıllardı) eğitmenim olmaksızın marksizm ve leninizmi öğrenmeye çalıştığım zaman  Sovyetler Birliğine inancım tamdı. Lenin'in eseri devrimin 70. yılında büyük bir saldırıya uğradı. Ne tarihi bir ders! Ama şunu da belirtmek gerek, Rus Devrimi gibi bir olayın olması yani insanlığın kolonyalizme ve onun yoldaşı emperyalizme karşı savaşta büyük bir adım olacak yeni bir toplumsal devrime kavuşması için bir 70 yıl daha geçmesi gerekmeyecek.

Bununla birlikte dünyayı tehdit eden büyük bir tehlike var: Modern silahların yıkıcı gücü dünya barışını baltalıyarak insan soyunun devamını imkansız kılabilir.

İnsan soyu tıpkı dinozorlar gibi yok olabilir. Belki uzun bir sürede yeni akıllı bir tür gelişebilir ya da güneşin sıcaklığı tüm güneş sistemini yok edecek bir düzeye erişebilir. Birçok bilim insanı bu olasılıkları tartışıyor. Bu varsayımları yoksayamayız, insanoğlu bu konuda daha çok bilgi sahibi olup gerçeğe adapte olmak zorundadır. Ama önce büyük bir sorunu çözmek gerekiyor: İnsanın temel gereksinimi olan içilebilir su ve doğal kaynakların sınıra dayandığı dünyamızda milyarları bulan insan nüfusunu nasıl besleyeceğiz?

Bazılarınız ya da belki çoğunuz bu konuşmada siyaset nerede diye içinizden geçiriyorsunuz. İnanın bunları söylemek bana da acı geliyor, ama siyaset işte burada, bu sözlerde. Umarım birçok insan bu gerçeklerin kaygısını taşıyordur. Yasak elmayı yiyen Ademle Havva çağına dönmeyiz. Kim teknolojiden yoksun; yağmuru, barajı olmayan yer altı kaynakları kumlarla kaplı, Afrikalı susuzları kim besleyecek? İklim sözleşmelerini imzalamış hükümetler ne diyecekler bakalım. Sürekli bu konuyu kafalarına çakmak gerek. Konuyu fazla uzatmak istemiyorum.

Yakında 90 yaşına basacağım. Hiç bu kadar yaşayacağımı düşünmemiştim, bunun için çaba da sarfetmedim, şans eseri bugüne kadar geldim. Yakında başkaları gibi benim de sıram gelecek ancak Komünist Kübalıların inancı, bu gezegende insanların onurla ve coşkuyla çalışırlarsa ihtiyaçları olan maddi ve kültürel değerleri üretebileceklerinin bir kanıtı olarak hep yaşayacak. Bunun için   durmaksızın mücadelemizi sürdürmeliyiz. Latin Amerika ve dünyadaki dostlarımıza göstermeliyiz: Küba Halkı kazanacak.

Belki bu salondaki son konuşmam olacak. Kongrenin belirlediği tüm adaylara oyumu verdim, davetiniz ve beni dinlediğiniz için teşekkür ederim. Başta yoldaş Raul Castro olmak üzere hepinizi olağanüstü çabalarınız için kutlarım.

Yola koyulacağız, geliştirmemiz gerekenleri düzeltip geliştireceğiz olanca bağlılığımızla ve gücümüzü birleştirerek. Marti, Maceo ve Gomez gibi.