ENGELLİLER

“Her şeyi devletten beklemeyin” sözünü her zaman çok sevmişimdir. Değişen dünya şartlarında devletler üzerinde artık sivil toplumun çok büyük etkisi olduğu yadsınamaz bir gerçek. Dünyada örgütlü yapılar, sivil toplum kuruluşları, şirkteler karar alma mekanizmalarına ciddi şekilde baskılar kurup, hem farkındalık yaratabilirken, hem de süreçlerde önemli etkiye sahip olabiliyor. Bizim ülkemizde engelli bireyler ne acıdır ki, “bize acımayın” şeklinde ifadeler kullanırken, çoğu zaman kendi kendilerine acımaktan, kendilerini ötekileştirmekten ve şikayet etmekten geri durmuyor. Engelliler gününde bu kez engellilere methiyeler düzmek yerine onları ve ailelerini eleştirmek istedim. Ülkemizde engelli haklarını en güçlü şekle savunan gazetecilerin başında olduğumu söylemekten çekinmiyorum. Üstelik engelliler hakkında farkındalık yaratmak, onların haklarını savunmak için bir araya geldiğim tüm engelli örgütlerine kendim ve mensubu olduğum Detay Medya Grubu için açık çek verdiğimi de başta bu engelli dostlarım olmak üzere, kurumsal ilişki kurdukları bir çok şirket de çok iyi biliyor. Bugün ülkemizde 4 bin dolayında engelli bulunuyor. Üstelik bu sayıyı aileleri ile birleştirdiğimizde sayı 20 bin gibi bir rakama çıkıyor. Hal böyle olunca, farkındalık yaratma bakımında kendi başlarına bile ciddi şekilde organize olunabilse bu ülkenin adeta sallanacağına eminim. İşitme, ortopedik, görme engelli vatandaşlarımızın sosyal medya kanallarını şekilde kullandığını görüyoruz. Ancak iş hak aramaya gelince, farkındalık yaratmak adına çalışmalara ihtiyaç olunca onlarca engelli örgütünün külliyet sınıfta kaldığına şahidim. İşte böyle zamanlarda eski dostum Mustafa Çelik’i daha çok özlüyorum. Hassasiyetlerinden, önyargılarından sıyrılmış, engelli birey olduğunu özümsemiş, hepsinden de önemlisi engelli birey olma psikolojisinin, donanımlı, akıllı, yaratıcı, üretici bir birey olmasının önüne geçemediği bir insan olması ile bu camiaya ışık tutan Mustafa Çelik’in şu an hayatta olsa bizlere ve ülkeye çok şey katacağını ve bizim için büyük kayıp olduğunu bir kez daha belirtmem gerek. Ülkemizde engelli bireylerin çok büyük başarılara imza attığı önemli bir gerçeğimiz olarak ne acıdır ki saklı bir şekilde duruyor. Ömer Suay’ı gördükçe, onun kendine güveni, yaptığı başarılar, görmemesinin çevresel, ekonomik, psikolojik sakatlıklarla dolu bir ülkede bizi gururlandırıyor. Orkun Bozkurt’u gördükçe, kaleminden zekasına, yüreğinden bileğine kadar bizi heyecanlandırmaya yetiyor. Mevlüt Güler’i gördükçe yıllardır duymamanın getirdiği olumsuzluklara karşı gerek engelli bireyler, gerekse çalışma hayatı içinde gösterdiği azme hayran olmak elde değil. Besim Zafersoy’un tekerlekli sandalye ile hayatını ağır şekilde sürdürmesine karşın yaşam azmine, tutsaklık yerine hepimizden özgür olmasına, coşkusuna şapka çıkarılmaz da ne yapılır. Tüm bunlara ilave olarak, yüz akımız olmayı başaran Kuzey Kıbrıs Turkcell Tekerlekli Basketbol takımının Aliye, Selvihan, İbo, Murat, Emrullah ve daha nicelerine ne kadar teşekkür etsek azdır. Şimdi birlik olma zamanı. Siz, biz ayrımından kopup, hep birlikte engelleri aşma zamanı.