EKŞİ AĞACININ ALTINDA UYUMAYI ÖZLEDİM!

Resmen suç cenneti olduk. Her yıl ortalama, yüz çocuk suç işliyor ve yargılanıyor. Bunun haricin de, kayıtlı her gün suç işleyen, her iki kişi den biri de yabancı. Yani yerli suç işliyor, yabancı suç işliyor, bir de çocuklar suç işliyor. Yani tam bir suç cenneti olduk. Sokağa çıkarken arabaya binmeden, arabaya topuz koyum mu, koymayım mı diye iki de kalıyorum. Çünkü bir de trafik de, hem suçlu, hem de kendini güçlü zannedenler var. Oysa hiç kimse istemez, sinir olmak. Ama ne yapalım, bir kere bozuldu yapımız, hem de göz göre, göre. Buna müsaade edenleri,hayatım boyunca, hiç ama hiç affetmeyeceğim. Çünkü özledim ekşinin altında uyumayı. Hiç unutmam sene 1991’ten, 1998’e kadarta ki okulu bırakayım, anneannem de kalırdım yazları, annem çalıştığı için ve havlı da iki büyük yedi veren ekşi ağacı vardı. Yaz aylarında rahmetlik Ahmet dedem, tahtadan büyük bir yatak çakardı, öyle iki şilteyi yan, yana koyduğumuzda ancak sığardı. Şilteler da öyle şimdiki gibi sustalı, mustalı yattığımız zaman sırtımızın şeklini alanlardan değil. Koyun yününden olandandı, şilteler. Ve ben hep gece olmasını beklerdim, o yatakta per,per meltemden esen serinde uyumak için, ama şimdilerde nerde, sadece özlemekle kalıyoruz işte. Çünkü eskiden ekşinin altında gönül rahatlığı ile uyurken, şimdilerde kapımızı çifte kilitler olduk. Bir de neyi özledim biliyor musunuz, o saf temiz arkadaşlıkları, hani kimse, kimsenin arkasından konuşmaz, bir sıkıntı duyarsa hemen pat diye yüzüne söylerdi ya, en çokta onu özledim, ama nerede şimdilerde herkes bir, birinin arkasından konuşur, en iyi arkadaşım dediği kişiyi, çıkarları için satar oldu. Ve yine bana hatırlattı,agagia ağacının altında,pirili oynadığımız günleri. Çünkü saftık, kavgamız sadece pirili için veya mahalle maçında olurdu. Neyse şimdiler de o günleri anmak aslında hata, çünkü şimdilerde o günler den fazla temiz kişi kalmadı. 

Günün Sözü:

Gel beraber alalım nefesimizi sevdiğim. Sensiz boğazımdan geçmiyor. Ahmed Arif

Günün Kitabı: