ÇOĞUZ GALİBA

[caption id="attachment_24474" align="alignleft" width="100"] OSHAN SABIRLI[/caption] Benim güzel ülkem ne oldu sana? Bu ülke benim çocuklarımı büyütmek istediğim ülke mi? Az sonra telefonum çalsa veya elektronik posta adresime mail gelse, nasıl bir haber olur bu korkuyorum. Sorular bu şekilde uzayıp gidiyor. Şu sıralar o kadar abuk subuk haberlerle boğuşuyoruz ki insan hayret ediyor. Endişeliyim. Kaç kişiyiz diye sorulmuştu bir siyasetçimize. O siyasetçi de “çok” diye geçiştirmişti. Sayımız o kadar çok mu gerçekten? Haneye tecavüz, çocuğa tecavüz, tavuğa tecavüz… Bu ülke nereye gidiyor dersiniz? Aklım karma karışık. Şu sıralar yeniden mide sızılarım başladı. Yaşadığım ülkede yüzleşmek zorunda kaldığım sorunlar beni daha da geriyor. Nefret söylemine fırsat vermeden, insan ayrımı yapmadan, yetkililerin gerçekten toparlanması ve ülkeyi de toplaması şart oldu. Aksi takdirde toplum daha da zara görmeye devam edecek. Yozlaşma her geçen gün daha da artıyor. Nefret söylemi; “belirli bir grubu ya da kişiyi, ırk, cinsiyet, yaş, ulus, din ya da cinsel yönelim gibi konularda aşağılar veya tehdit eder tarzda konuşma” şeklinde ifade ediliyor. Kimi dönemlerde bu söylemi geliştirecek, farklı tetik mekanizmaları bir anda ardı ardına toplumu harekete geçiriyor. Adına KKTC denen ülkemde, Eski Rum Dianellos Sigara Fabrikası'ndan bozma, vekillerin içinde bulunduğu meclis, yine yerel yönetim kavgasına tutuşmak üzere. Yine ülkenin kaderi, vekillerin köy gezilerinden dönüp, asli görevleri olan yasama yani yasa yapma görevini yerine getirmesi gerekecek. Yasaların beni, ailemi, insanımı koruması ve kollaması şart ama gerçekten niyetli mi birileri bunu yapmaya. Milletin vekili olan o arkadaşlar gazete okudukları zaman ve gece yastıklarına kafalarını koydukları zaman rahat uyuyorlar mı? Bu gece ne yasemin kokuları var, ne portakal, ne de ekşi (limon) kokusu. Bu gece Pakistan gecelerini, Mesarya’nın arpa başaklarının nemli kokusunu da duyumsamıyorum. Göç kelimesi her gün daha da batağa gömülen ülkemde, menfaat ilişkilerinde şişirilen devlet kadrolarında, işe göre adam yerine adama göre iş imkânları verilen coğrafyamda utanıyorum.