CANIMIZ ALLAHA EMANET!...

Sevdiğim bir mevsimdin

Yazın sıcağından sonra gelişinle

Kendime gelir, seninle dirilirdim.

Yağmur yağınca coşar,

Susayan toprak gibi

Ben de bayram ederdim.

Senin her yağışında eski günlere dalar

Doğduğum büyüdüğüm diyarları özlerdim.  

Nostalji gelip takılırdı kalemimin ucuna

Cümleler dökülürdü bir bir, ardı ardına.

Ne oldu sana da

Değiştin son zamanlarda?

Kasırga oldun estin, yıktın, devirdin

Sağanak oldun yağdın, yolları bastın

Şelaleler misali dağları aştın

Sürükledin taşları yolları kestin

Korku saldın ruhlara, tedirgin ettin

Bunlar yetmezmiş gibi dört canı aldın

Gencecik fidanları toprağa gömdün

Onların hayallerini yarım bıraktın

Geriye kalanları mateme saldın.

Bunları sen mi yaptın ey sevdiğim kış?

Aşk olsun sana!…

Yine de yiyemem senin hakkını

Sana yükleyemem bütün vebali.

Kuralların vardı senin onlara uydun

Çareyi onlara uymakta buldun

Bilemedin vereceğin zararı

Ya da bildin de sonunda

 İsyan mı ettin?

Yine de öğrenmen gereken bazı şeyler var

Onları da bil ki ona göre davran.

Bizde düzen çok da hak yok hukuk yok

Sosyal adaletten haberimiz yok

Başımıza ne gelse “eyvallah” deriz

Uzaktan kumandalı yönetimi dinleriz.

Mülayim bir toplumuz, hep sineye çekeriz

İki gün öfkelenir, sonra susar sineriz

Eskiye sünger çeker yenilerini bekleriz

Ekmeğimizi alsalar aç kalır ses etmeyiz

Sokaklara dökülüp hesap soracağımıza

Sesimizi çıkarmaz kabuğumuzda inleriz

Sonra da hasta olur yataklardan inmeyiz.

Doğanın nimetlerini hep hoyratça harcarız

Dağlarını yıkarız, derelerini tıkarız

Ağaçlarını keser, topraklarını soyar,

Onların yerlerine villacıklar yaparız

Sahillerinin üstüne lüks oteller kondurur

Denizlerini kirletir mikroplara sunarız.

Kaldırmayan toprağa gökdelenler dikeriz

Sonra da utanmadan suçu sana atarız.

Bütün hesaplarımız cebi doldurmak için

Düşünmeden yarını, günü kurtarmak için.

Hatırlı kişilere imar izni veririz

Kim daha çok verirse onu ihya ederiz.

Maksat çıkar olunca hak hukuk dinlemeyiz

Menfaatler uğruna dağı taşı deleriz

Vicdan nedir unutur, acımasız oluruz

Onurumuzu satar keseyi doldururuz.

Genç yaşta gidenlere biraz ağlar, üzülür

Üç gün, beş gün konuşur, sonra hemen unutur

Timsah gözyaşlarıyla halkı yine uyutur

Yayılır koltuklara keyfe dalarız

Sonra yine bildiğimiz hesapları yaparız.

Bu yüzden insafına kaldık

Ey sevgili KIŞ….

Dört seneyi aşkın bir zamandır Detay gazetesinde yazıyorum. Bugün geçmiş yazılarıma bir baktım da hayret ettim. Doğa hakkında ne kadar çok yazı yazmışım meğer... Bunun sebebi her ne kadar doğaya tutkun derecesinde hayran oluşumdan kaynaklansa da hepsinde ona saygılı olmak, onun kurallarına göre davranmak uyarıları da vardı. Benim naçizane yazılarım bir yana doğa hakkında gerek bilim adamlarının gerekse araştırmacıların ve yazarların kalemiyle sayısız yazılar yazılmış, uyarılar yapılmış; tv ekranlarında çokça program yayınlanmıştır. Ne acıdır ki biz insanlar hep “bu günün yumurtası yarının tavuğuna değer” zihniyetiyle ileride olabilecek zararlarımızı, kayıplarımızı düşünmeden günü kurtarmaya çalışıyor ve bunun sonucunu da çok pahalıya ödüyoruz. Hızla gelişen teknoloji, dünyadaki nüfus artışı ve modern yaşam tarzı doğaya faydadan çok zarar verse de ona en büyük zararı yine de insan veriyor.

Kontrolü büyük ülkelere göre çok kolay olan küçük bir adada yaşıyoruz. Olaylara müdahale etme şansımız yüksek ama nedense biz bunu beceremiyoruz. Hoş!.. Neyi becerdik ki!.. Biz kendi ayaklarımızın üstünde duramıyoruz işte… Başımıza gelen her felâkette de bunun idrakine varıyor; idare edilmeye muhtaç olduğumuzu anlıyor ve kahroluyoruz.Tamam.. Şanssız bir toplumuz bunu artık kabul etmek gerekir. Elden ele savrulup gidiyoruz ama en azından iç sorunlarımıza çare bulmayı bilelim. Eskiden böyle değildik biz. En kötü savaş yıllarında bile dayanışma, işbirliği, empati, hak yememe gibi güzel hasletlerimiz vardı. Toplum olarak neden böyle yozlaştık, bozulduk ve dağıldık?. Sebep belki savaştan sonra güzel günler beklerken hayal sukûtuna uğramamızdı. Her ne olursa olsun yaşıyorsak umutlarımızı tüketmeden yaşamalıyız.Oysa biz yapılan  haksızlıklara boyun eğiyoruz, dıştan gelen emirleri beğenmesek de itiraz edemiyor, varlık gösteremiyoruz. Çıkar uğruna iş bilmeyenleri baş tacı yapıyor, hak edenleri geriye itiyoruz. Yazacak, söyleyecek çok şey var da onu yukarıdaki şiirime bırakayım, derdini o söylesin. Ben kısaca “Bu ada iyi yönetilmiyor” diyeyim. Yönetilmek ne kelime bu adayı “yöneten var mı” diye sorayım ve durumu yatıştırmak için rahmetli babamın anlattığı gerçek bir hikâyeyi anlatayım.

                                                                       *******

Bir varmış bir yokmuş… Babamın anlattığına göre sanırım 1930 lu yıllarmış. O zamanlar da havalar kışın şimdiki gibi soğuk ve çok yağmurluymuş .  Dereler dolar ama taşmazmış. Köprüler çok eski olmasına rağmen yıkılmazmış . Bizim evlerimiz  Uçurum Mahallesinin altındaki Bahçeler semtiymiş. Yani eğimli bir yermiş ve oralarda yollar da asfalt değil toprakmış ama bizim mahalleyi  seller hiç basmazmış. O zamanlar Kıbrıs İngiliz idaresindeymiş.  Yine öyle yağmurlu, selli   bir gün babam eve ağlayarak gelmiş çünkü o zamana kadar hiç olmayan bir şey olmuş ve onu çok üzmüş. Onun çok sevdiği arkadaşı o zamanların çok değerli insanı avukat Süleyman Şevket bir arkadaşıyla Lefkoşa’dan Baf’a dönerken bir köprünün yıkılması neticesinde arabasıyla sele kapılmış ve hayatını kaybetmiş.( sanırım yıl 1938)

Babam bu olayı her anlatışında gözleri dolardı. Yitirdiği arkadaşını o kadar severmiş ki o yıl doğan oğluna, yani abime Süleyman Şevket adını vermiş. Aradan yıllar geçti ama o olay ve genç avukat hâlâ unutulmadı. Çünkü ondan sonra sel yüzünden ölümle neticelenen bir olay olmadı. Ta ki 80 yıl sonra Lefkoşa- Girne yolunda olana kadar….