BİXİ COLA VE KKTC MEDYASI

1980’li yıllarda çocukluğunu yaşayanların kalp atışları farklıdır. Müzik konusunda çok sevdiğim bir dönem olmasa da, 80’ler kendine özgü medya kültürü ile çok özel bir dönemi anlatır. 1980’deki yaşamlarımızda çok büyük mucizeler olurdu. Filmler daha keyifliydi. Üstelik biz reklamlardan bu kadar çok nefret etmezdik. Zaten reklam arasında film de seyretmiyorduk. Pazar günleri Pazar sineması seyrederdik. Hatta Pazar sinemasından sonra Pazar Konseri, İşitme Engelliler İçin Hazırlanan Haber Bülteni ve tane tane okunan, işaret dili ile anlatılan haberleri sabırla izlerdik. Kara Şimşek bizim için adeta büyüleyici bir arabaydı. Beyaz Gölge, Ziyaretçiler ve daha birçok film vardı. Hatta daha da önceye döndüğümüzde, TRT ile BRTK’nın ayni frekans üzerinden yaptığı yayınları hatırlıyorum. TRT’nin yayını Cumartesi günleri orta yerinden kesilir ve A Takımı İngilizce olarak gösterilirdi. Yine BRTK’da, yanılmıyorsam Sıla 4’ün “Kıbrıs Gelini” isimli şarkısına çekilen bir klip yayınlanırdı. Bu klipte Kıbrıs’ın kızlarının yalınayak üzüm ezerkenki görüntüleri hala aklımda. BRT’nin arşivlerinde bu klipler hala duruyor mu acaba? Bize nostalji yaratan görüntüler, o zamanlarda çok daha mutluymuşuz diye düşünüyorum. Geçtiğimiz günlerde Kıbrıs Türklerinin tarihindeki önemli bir reklam filmi ile yeniden buluştum. Reklamın şarkı sözlerini hiç unutmamıştım. Şarkının sözleri, “genciz hayat bizim, genciz Bixi bizim, genciz neşe bizim, Bixi Cola” diye başlıyordu. Ramiz Manyera’nın Bel Kolayı kurarak Kıbrıs sanayisine kazandırdığı önemli bir markaydı Bixi. Bu kolanın tadının çok güzel olmadığını, kutu kola üzerine, kağıt giydirme, marka yazısının yapıştırıldığını anımsıyorum. Ancak bu markanın ülkem tarihine önemli bir armağan olduğunu belirtmem gerek. Kıbrıs’ta ilk kutu kola imalatı yapan Manyera, belli ki o dönem BRTK’nın kısıtlı yayın saatlerinde yayınlanması için bir reklam filmi bile hazırlatmıştı. Bu reklam filmi, günümüzde bile çok başarılı bir reklam filmi olarak hatırlanıyor. Geçtiğimiz günlerde, bu reklamı yaklaşık 20-25 sene sonra yeniden seyredinceye kadar, “acaba eskiyi düşünürken mi bize bu kadar başarılı geliyordu?” sorusu hep aklımdaydı. Bugün ucuz reklam prodüksiyonlarında, teknolojinin gelişmişliğine karşın, başarısız, ruhsuz işler yapılırken, eskinin tadı başkaydı. Üstelik eskilerde el yordamı ile birkaç kişi dışında medya konusunda eğitimli çok fazla insan yoktu. Hatta televizyonculuk tamamen yeni bir alandı. Medya sürekli gelişen, sürekli tüketen bir yapıya sahipken, başarılı işlerle buluşamıyoruz. Televizyonculuk ucuz iş gücünde, her geçen gün daha da ucuzluyor. Devletin reklamlara el atmaması, Türkiye üzerinden ülkemize ulaşan reklamların bedelinin ödenmemesi ve Kıbrıs Türk Medyası’nın yediği darbeleri çoğaltıyor. Geçmişe özlem duyarken, daha güçlü bir medyaya, daha güzel prodüksiyonlara ulaşmamız temennisi ile. İyi hafta sonları.