BİR ŞEHRİN CİNAYETİ

Uzun zaman önceydi. Gazimağusa Ordu Evi’ne, tatile gelen bir dostumu ziyaret için Kapalı Maraş’a gitmiştim. Askeri nizamiyeyi geçtikten sonra, bambaşka bir medeniyete adım attığımı hatırlıyorum. Aslında o ziyaret, tüm hayatım boyunca yüreğimde çatlaklar açan bir yolculuk oldu. Gecelerce, o sokaklar rüyalarımdan çıkmadı.   Çatlaklar demişken, asfaltın çatlakları, binaların çatlakları ve tabiat ananın var olma savaşımıza karşı duruşu beni inanılmaz şekilde etkilemişti bu kentte. Uzayıp giden yollar, pencereleri, kapıları sökülmüş binalar, yaban otlarının, ağaçların kendi özgürlük savaşı ve zamanın meydan okuyuşu vardı Kapalı Maraş’ta. Bu muhteşem kentte, sırf burada bir başınıza bulunmak bile, kendinizi çok özel hissetmenizi sağlıyor. Ötesinde garip bir burukluk yaşıyorsunuz.   Kapalı Maraş hep anlatılır ya hani, hiç gitmeyenler, hiç görmeyenler, ana cadde üzerinde hiç yol almayanlar anlayamaz bu kentin can çekişmesini. Yıllarca, telin diğer yanından Kapalı Maraş kentini seyrettim. Yıllarca, kaçamak sevgilim gibi göz kırptı bana. Çocukluğa veda edip gençliği yeni yeni keşfettiğim günlerde, okulumun hemen yanı başındaydı bu kent. Macera tutkumuzda, eski telleri aşıp, sınırın ötesindeki harabeleri gezmekten, sırf yasak olduğu için bile büyük keyif alırdık. Aradan neredeyse 20 yıl geçti. Bu şehir şimdi daha da yaşlandı.   2000’li yılların başında, Mağusa kentini gezdirdiğim yabancı gazeteci dostlarıma sunduğum çok özel bir gözetleme noktam vardı. Palm Beach otelin hemen yanı başında duran Laguna Apartmanı’nın çatısından, gözüken manzara şehri en iyi anlatan görüntüydü aslında. Ta ki sınır kapılarının karşılıklı geçişlere açıldığı 2003 yılına kadar, en gizli, ama bir o kadarda en aşikâr görsel şölendi bu çatı katı. Hemen 3-5 metre ötemizdeki bu hayalet kent yine göz kırpardı tüm tahrikkar bakışlarıyla. Sınırlar karşılıklı geçişlere açıldı, Laguna’nın çatısına demir kapılar ve büyük kilitler konuldu. En iyi yaptığımız şeyi yaptık yine, kendimizce kamufle ettik gerçeği.   Aslında hep al ver malzemesi ettik bu kenti, öldürmek pahsına olsa da.  Bir kentin ölümünü, canlı canlı izledik. Yağmayı, hırsızlığı, zenginliği ve çöküşü gördük. Hatta Maraş ganimetçileri yarattık. Çaldık ve yeni zenginlere çanak tuttuk fütursuzca.   Bu kent eninde sonunda eski sahiplerine iade edilecek. Bir kısmının vakıf malı olduğu iddialarına karşılık yinede iade edilecek.  Uzmanlar, “Bugün verilse ancak 5 yıl sonra yerleşime açılabilir” diyor. Üstelik analiz, planlama, molozların akıbeti, yapılaşma, yerleşim şekli hatta finansman başı başına sorun gibi gözüküyor.