Dün, her taraf cıvıl cıvıldı.

Rengarenk bir çiçek tarlası gibi.

Kimisi prenses olmuştu, kimisi prens.

Kimi kelebekti, kimi de uğur böceği.

Bazıları da, çizgi film kahramanıydı.

Büründükleri karakteri yaşıyor olmalılar ki,  gün boyu, törende giydiği kıyafeti üzerinden çıkarmayanlar vardı.

Alkışlanmanın ve beğenilmenin verdiği sevinç, hepsinin yüzüne yansımıştı adeta.

Mutlulukları gözlerinden okunuyordu.

Onların mutluluğu ile aileler de mutluydu.

Sanal alem, 23 Nisan resimleri ile şenlendi.

Dans eden çocuk resimleri mi ararsınız, anne ve babalarla hatta nine ve dedelerle çekilenler mi, her taraf çocuk resimleriyle doluydu kısacası.

Ve bu resimler sadece paylaşanları değil, görenleri de mutlu etmiş olmalı ki, ne bir siyasi tartışma kalabalığı vardı ne de özlü söz furyası.

Herkes çocuklara odaklanmış, onları beğenip, yorum yapmakla meşguldü.

Özellikle bir annenin paylaştığı resimler dikkatimi çekti.

Çocuğunun her hareketini resimlemiş ve bunu facebookta paylaşmanın keyfini yaşıyordu.

Tıpkı diğer anne babalar gibi ancak beni hayrete düşüren , bu annenin  fikirlerinin bu denli değişmiş olmasıydı.

Daha önceleri, 23 Nisan törenlerini, “çocuklara eziyet” olarak görüp, kaldırılması gerektiğini savunan bu anne, 23 Nisan’ın çocuğuna yaşattığı mutluluğu ve kendisinin de çocuğu ile duyduğu gururu paylaşıyordu.

Hani annelerimiz hep der ya; “anne olunca anlarsın” diye.

Sanırım bu durum, bu söz için en güzel örnekti.

Her insan, çocuklarının mutluluğu ve heyecanıyla mutlu olur.

Her çocuk da başarabildiğini gösterdiğinde, beğenildiğinde mutlu olur.

Sanırım 23 Nisan da bu mutluluğun yaşanması için en güzel fırsat.

O yüzden, büyükler, siyasi egolarını bir yana bırakıp, çocukların bu mutluluğu ile mutlu olmalı.

Çocuklardan bu günü esirgemeye harcayacakları enerjiyi, bu sevinci yaşayamayan çocuklara da yaşatmak için harcamalı.

Çok mu zor, kıyafet alamadığı için bu sevinçten mahrum kalan birilerine kıyafet almak?

Ya da okulların, okuyamayan çocukları da törene dahil etmesi?

Peki ya bu devlet, sokaklardaki çocuklara bir gün olsun bu bayramı yaşatmaktan aciz mi?

Yapamaz mı?

Tüm çocuklara açık bir organizasyon düzenleyemez mi?

Çocukların, dini bayramlarda ya da doğum günlerinde bile göremediğimiz bu sevincini, bu heyecanını görmeye değmez mi?

Bir kerecik olsun, siyasi egoları bir tarafa koysak olmaz mı?

Çocuklar buna değmez mi?